آدم های کمی هستند که می دانند،
تنهایی ِ یک نفر حرمت دارد.
همین طور بی هوا سرشان را پایین نمی اندازند
و بپرند وسط تنهایی آن فرد..!
چون خوب می دانند که اگر آمدند،
باید بمانند؛ تا آخرش باید بمانند؛
آنقدر که دیگر تنهایی وجود نداشته باشد.
و گرنه مسافرها همیشه موقع خداحافظی،
تنهایی را هزار برابر می کنند
کاش آدم ها می دانستند که در هر دیدار
یک تکه از یکدیگر را با خود می برند…
عده ای فقط غم هایشان را به ما می دهند!
و چقدر اندک هستند
آدم های سخاوتمندی که وقتی به خانه بر می گردی،
می بینی تکه های شادی هایشان را
در مشت های تو جا گذاشته اند...
قایقت شکست ؟ پارویت را آب برد ؟ تورَت پاره شد ؟
صیدت دوباره به دریا برگشت..؟
غمت نباشد چون خدا با ماست !
هیچ وقت نگو ؛ از ماست که برماست !
بگو خدا با ماست.
اگر قایقت شکست، باشد! دلت نشکند! دلی را نشکنی.
اگر پارویت را آب برد، باشد ! آبرویت را آب نبَرَد! آبرویی نبری.
اگر صیدت از دستت رفت، باشد! امیدت از دست نرود ! امید کسی را ناامید نکنی.
امروز اگر تمام سرمایه ات از دستت رفت، دستانت را که داری!
خدایت را شکر کن. دوباره شکر کن !
اگر چیزی به دست نداریم دست که داریم دوباره به دست می آوریم.
دوباره می سازیم و دوباره به دست می آوریم.
دوباره می خریم و دوباره می خندیم.
همیشه آماده باش…
تا اشتباهات دیگران را ببخشی
بی ادبی‌شان را،
خیانت‌شان را،
بی‌عقلی‌شان را و تهمت‌شان را.
اینها نشانه‌ی عدم بلوغ روحی آدم‌هاست.
آدم‌های نارس از این چیزها زیاد دارند.
تو رسیده باش و بالغ.
با سبکبالی و بدون این که قضاوت کنی یا سرزنش،
و بدون این که از این حرف‌ها آزرده شوی و آسیب ببینی،
از کنار این چیزها رد شو.
اگر هوای دلت ابری شد
و چشم‌های تو باریدند باران اشک‌ها را،
بگذار این اشک‌ها باران رحمت و بخشش باشد
برای آن‌هایی که نمی دانند
و زمین دل‌شان خشک و شوره‌زار است.
اینجاست که دل بخشنده‌ی تو چشمه‌ی جوشانی می شود که به منبع عظیم آب‌های لطف خدا متصل است…
“ع ش ق”
واژه ی غریبیست عشق…
لحظه ای آبادت می سازد، لحظه ای ویران!
لحظه ای پادشاهی، لحظه ای گدا
پر است از فراز و نشیب، دوری و نزدیکی
تضاد و تفاهم، شک و یقین…
عجیب نیرومند است و جادو می‌کند!
خانه ات آباد، مخرب لحظه هایم
برقرار باشی در دلم تا همیشه
ای فاتح شبهای با تو بودنم
…ای عشق…
